Zo gezegd, zo gedaan. Dezelfde middag dat de aanvraag was ingevuld, werd er al contact opgenomen en werd er gezocht of er vrijwilligers waren die met ons deze reis wilden ondernemer. Na 2 dagen kregen we het definitieve antwoord, het kon doorgaan op de door ons uitgekozen dag.

Op dinsdag morgen om 10.00 uur rijdt de Wensambulance onze straat in. Er stappen 2 mensen uit, een man en een vrouw. De klik is er meteen, wat een paar lieve mensen. Na eerst een kopje koffie te hebben gedronken, gaan we dan op pad. Er wordt door beide vrijwilligers verteld dat het vooral om ons draait en om de behoefte die wij hebben, niks is teveel gevraagd. De chauffeur rijdt rustig en probeert om iedere hobbel of kuil in de weg te vermijden, een onmogelijke opgave. Tijdens de rit wordt ik goed in de gaten gehouden, ieder denkbaar ongemak wordt opgemerkt en waar mogelijk verholpen.We hebben lekker zitten kletsen en ontspannen genoten van de rit.

Bij aankomst op het park wordt ik in mijn rolstoel geholpen, de ambulance wordt geparkeerd en we gaan samen genieten van een heerlijke lunch. Ondertussen worden er hier en daar foto's gemaakt. Er wordt hartelijk met elkaar gelachen en we hebben het heel gezellig met elkaar. Ja,de vrijwilligers van de Wensambulance blijken ook een heerlijk gevoel voor humor te hebben.

Na de lunch gaan we wandelen,we gaan naar " mijn" boom. Onder de wandeling blijven de mensen van de ambulance dicht bij mij in de buurt en letten goed op mij. Bij de boom aangekomen nemen zij een gepaste afstand, ondertussen mij in de gaten houdend. Ik kan afscheid nemen van mijn boom, zolang als ik wil. Het is een heel emotioneel moment, voor ons allemaal. Daarna wandelen we rustig verder en weer eenmaal terug moet ik van Betteke een uurtje gaan slapen in de ambulance, beide vrijwilligers blijven bij mij tot ik weer wakker wordt.Daarna gaan we nog heerlijk dineren met z'n allen.De mensen van het park zijn allemaal nog even bij mij geweest en hebben afscheid genomen, heel lief en emotioneel. Maar voor mij zooo waardevol.

Om 21.15 gaan we aan de terug reis beginnen, maar voordat we wegrijden laat Winfried even 1 keer de sirene klinken, als definitief afscheid. Zo een mooi maar emotioneel gebaar. De terugreis verloopt rustig en voorspoedig en om 22.45 draait de ambulance weer onze straat in. We drinken samen nog wat en nemen daarna afscheid van elkaar. Wat een mooie dag hebben we samen gehad. Tot mijn verbazing staat er de volgende morgen voor de deur het vergeten kussen met een ambulance beer op mij te wachten. We hadden niet eens gemerkt dat we dat vergeten waren.

Lieve Betteke en Winfried.Jullie en alle mensen van de Wensambulance verdienen een hele dikke knuffel voor al het belangeloze werk dat jullie verzetten en de waardevolle momenten die jullie voor anderen mogelijk maken.???????? Lieve groetjes en nogmaals bedankt. Jo en Mieke Engelen.

IK ZOU DEZE DAG VOOR GEEN GOUD HEBBEN WILLEN MISSEN.