Een eeuwigheid leek het te duren, voordat hij in de ambulance lag. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg hij de diagnose: een vrijwel volledige dwarslaesie. Een breuk in de derde nekwervel en bloed in het ruggenmerg maakte het dat Maarten nooit meer paard zou kunnen rijden en ook niet meer zou kunnen lopen, staan, zitten of zelfs maar bewegen. Hij was voorgoed vanaf zijn borst naar beneden verlamd. Het was op zich een wonder dat hij nog zelfstandig kon ademen en zijn hart nog kon kloppen, maar de wonderen verbaasden Maarten al niet meer.
Als durfal had hij namelijk al ontelbare avonturen beleefd, de een nog spannender dan de ander. Maar bovenal: allemaal waar, en met goede afloop, allemaal wonderen op zichzelf. Helaas moest hij er nu toch aan geloven, zijn lichaam had de strijd verloren. Maar zijn hoofd had hij nog, en hij had een sterke wil: hij moest en zou terug naar stal gaan. Terug naar zijn paarden, terug naar het paradijs. En ook al waren de artsen sceptisch of dit nu wel het juiste plan was, of hij niet beter onder de supervisie van de artsen kon blijven (hij had immers nog steeds een gebroken nek en een gecompliceerde dwarslaesie), zijn besluit stond vast.
Hij wilde terug naar zijn stal. Een leven zonder paardrijden kon hij zich niet indenken, al deed hij nog zijn best. Maarten leefde vóór zijn paarden, en als dit onmogelijk zou zijn, zou hij zijn stokje overdragen en het leven zoals hij dat op deze wereld kende verlaten. De wensambulance begreep direct hoe belangrijk het voor Maarten was om terug te gaan naar de paarden, en aarzelden geen moment, zij gingen hem helpen zijn grootste wens uit te laten komen.
Op dinsdag 13 juni, de dag dat Maarten naar huis mocht, terug naar zijn geliefde paarden. De spanning hing in de lucht en hij zal vol energie. Met een grote smile ging hij de wensambulance in. Eenmaal aangekomen bij stal stond er een heuse “ziekenhuiskamer” midden in het weiland met 24 uurs verpleging. Ondanks dat het er 30 graden was en minder faciliteiten had dan er in het ziekenhuis aanwezig waren, voelde hij zich intens gelukkig. Maarten had weer rust en was op zijn bestemming.
Het paradijs, zoals hij het noemde. Hier kon hij toelaten hoe vermoeid zijn lichaam was, hoeveel emoties hij had gevoeld en hoeveel liefde hij mocht voelen. Hij nodigde zijn directe kring uit om op 15 juni een laatste keer samen op het leven te proosten waarna hij voorgoed zijn laatste adem uitblies. Daar, tussen de paarden.
De wensambulance is een van de onmisbare schakels geweest in deze bijna onmogelijke puzzel om Maarten weer terug naar stal te krijgen. In de ambulance sprak hij uit hoe belangrijk hij het vond dat iedereen zou weten dat de wensambulance hem hierbij geholpen had. Want stel nou, dat er meer mensen met dromen zijn? Dan konden ze hierdoor zien, dat je altijd mag dromen, en wensen! Maarten wilde niets liever dan anderen inspireren.
Namens Maarten van Dijk, en iedereen om hem heen willen we de wensambulance dan ook vanuit de grond van ons hart bedanken voor het waarmaken, het meedenken en het kundig en liefdevol thuisbrengen van onze geliefde Maarten. Bedankt.