Van kinds af aan weet ik niet anders dan dat mijn vader graag gaat vissen in zijn vrije tijd. Aan deze ontspannende hobby leek een einde te komen toen mijn vader ruim vijf jaar geleden door ziekte en twee onderbeenamputaties rolstoelafhankelijk werd. Maar gelukkig, niets bleek minder waar.

Mijn vader kon zijn hobby blijven uitoefenen dankzij één man: Theo, zijn zwager. Een prachtkerel die mijn vader – inclusief speciale rolstoel en al zijn visspullen – met alle liefde en plezier meenam naar de mooiste visplekjes in de regio. Tijdens het hengelen deed mijn vader zoveel mogelijk zelf. Theo ondersteunde hem, letterlijk en figuurlijk, bij de dingen die mijn vader niet zelf meer kon. Vele uren hebben zij samen doorgebracht aan de waterkant, waarbij visvijver Grote Loef in Malden favoriet was, mede door de aanwezigheid van een rolstoeltoegankelijke vissteiger. 

Afgelopen winter ging de gezondheid van mijn vader verder achteruit, waardoor het zelfs met de goede hulp van zijn zwager niet meer mogelijk zou zijn om dit nieuwe visseizoen hun gezamenlijke hobby te beoefenen. Toch wilde mijn vader heel graag nog één keer samen met Theo gaan vissen. Zijn wens ging op donderdag 20 april in vervulling. 

Mijn vader – uiteraard met zijn geliefde hoed op – en zijn zwager aan zijn zijde. Voor de laatste keer turend naar de dobber in het water van de Maldense visvijver. En die mooie vangst waarop gehoopt werd? Die kwam er! Trots hengelde mijn vader de visjes binnen. Uiteindelijk zelfs eentje meer dan zijn zwager! 

Heel veel dank aan vrijwilligers Jos, Mia en (mijn schoonvader) Gerard en alle anderen van Stichting Wensambulance Limburg die dit mogelijk hebben gemaakt. 
Patrick Kerkhoff