Mijn vader wilde graag eerst een kijkje gaan nemen in het hospice, voor hij de grote beslissing nam. Maar hoe ga je zoiets organiseren als hij eigenlijk al te ziek is om hem zelf te vervoeren? De Buurtzorg gaf ons de tip om de wensambulance te bellen. Dat vond ik in eerste instantie een vreemd idee. Die zijn toch voor uitjes naar het strand enzo? Toen een collega op het werk ook over de wensambulance begon, heb ik de stoute schoenen aangetrokken.

Ik stuurde een mail naar de wensambulance met onze vraag en werd binnen enkele minuutjes teruggebeld en ontzettend vriendelijk en begripvol te woord gestaan. Binnen 10 minuten was alles geregeld.

Twee dagen later kwamen 2 lieve vrijwilligers ons ophalen en werden we met de wensambulance naar het hospice (hier 5 km verderop) gebracht. We konden daar rustig rondkijken, terwijl de vrijwilligers lekker een kopje koffie dronken. Mijn vader was blij. Dit was wat hij wel wilde. De keuze was gemaakt: hij wilde naar het hospice. We werden weer netjes naar huis gebracht en mijn vader werd thuis weer lekker in bed gelegd. Hij had rust. De keuze was gemaakt. Een paar dagen later kon hij al terecht in het hospice, waar hij nog 3,5 mooie weken heeft gehad. Helaas is hij op 3 december overleden.

Wij willen alle lieve vrijwilligers van de Stichting Wensambulance Limburg bedanken voor hun inzet, begrip en warmte.

Liefs, Fraukje en Brechje