“Zou je nog ergens naar toe willen? Heb je nog een wens?”, vroeg de zorgverlener. Mam, die kleine dingen waardeerde en van het leven hield, antwoordde: “Ach nee, ik zou het zo niet weten, maar ik denk er over na....” 
De volgende dag gaf mam aan dat ze graag nog een keer haar ouderlijk huis wilde  bezoeken. In een stralend herfstzonnetje stond ze hier de volgende middag met een grote glimlach, te midden van familieleden in de tuin en genoot. 
Bij een lekkere kop koffie met ’n stukje ‘oma’s taart’ haalde de familie herinneringen op. Daarna zette het gezelschap de rit voort. Via een omweg eindigde deze bij haar eigen plek ‘thuis’. Hier kwam het hele gezin samen en bracht mam met ons ‘een proost op het leven’ uit. Enkele dagen later moest ze het leven loslaten...

Dankjewel vrijwilligers, die deze wensrit mogelijk maakten.Een herinnering… intens, hartverwarmend en waardevol!Naar wens van mam hebben wij gedoneerd aan de Stichting Wensambulance Limburg.