Door Marco van Kampen

Een erehaag. Een spandoek met de tekst ‘Voor altijd een Bevo-man’. Volle tribunes met mensen die allen gespannen wachten tot de ongeneeslijk zieke clubman John van Ratingen de arena van De Heuf in Panningen nog één keer betreedt. Om 16:18 uur is het zover. De Wens-ambulance is gearriveerd. De deuren van de nooduitgang zwaaien open. Vier personen dragen Van Ratingen, liggend op een brancard, voorzichtig de trap af naar het speelveld. Zijn lichaam oogt broos, maar zijn blik is scherp. Als hij even om zich heen kijkt, ziet hij pas hoe druk het is. Hoe het publiek als één man is gaan staan om hem een ovationeel applaus te geven. Hoe er tranen vloeien als hij door de erehaag wordt gereden.

Clubicoon

De 52-jarige John van Ratingen heeft uitgezaaide longkanker en wordt niet meer beter. Hij speelt, om met de woorden van handballer Dario Polman te spreken, een oneerlijke wedstrijd. Als eerbetoon aan het clubicoon organiseert handbalclub Bevo HC een benefietwedstrijd tussen het kampioensteam van 2014 en een all stars-ploeg. Spelers en oud-spelers die hem allemaal kennen. Van Ratingen is een Bevo-man in hart en nieren. Hij behoort tot het meubilair. Meer dan dertig jaar was hij actief bij de vereniging, als sportmasseur, fysiotherapeut en medisch begeleider. Zijn fanatisme is zijn handelsmerk. Zelfs toen hij ernstig ziek werd, liet hij van zich horen met motiverende teksten in de appgroep van het eerste elftal. „Ik zal zijn gedrevenheid nooit vergeten”, zegt een emotionele Dario Polman. „Hij is acht jaar mijn fysiotherapeut geweest. John beschikte over een echte topsportmentaliteit. Kon heel direct zijn, zei waar het op stond. Maar vergis je niet, het is ook een ontzettend lieve man.” Theo Sonnemans, die vanavond als arbiter fungeert tijdens de benefietwedstrijd, staat er met een dubbel gevoel. „Zoveel mooie herinneringen. Ik zal nooit vergeten hoe we als technische staf samen de beker vasthielden in 2014. Dit eerbetoon is natuurlijk hartstikke mooi. Het is een prachtige dag, maar om de verkeerde redenen.”

Afscheid

Voordat het eerste fluitsignaal van Sonnemans klinkt, ontvangt Van Ratingen nog een speldje als Lid van Verdienste en een geel-blauw shirt met de naam ‘John’ erop. Daarna gaat hij op de foto met alle aanwezige handballers. Vervolgens is het tijd voor de benefietwedstrijd, die twee keer twintig minuten in beslag zal nemen. Het is een vermakelijk duel, een trip down memory lane voor veel aanwezige toeschouwers, maar Van Ratingen houdt het na één helft voor gezien. Hij is op. Moegestreden. Het is tijd om afscheid te nemen. Nog één keer vormen de handballers een erehaag, nog één keer staat het publiek en masse op. Terwijl hij richting de uitgang wordt gereden, zwaait hij met zijn laatste krachten naar de volle tribunes, vechtend tegen de tranen. Onder een klaterend applaus wordt de brancard met Van Ratingen de trap weer op gedragen, richting uitgang. De aanwezigen klappen hun handen stuk, minutenlang. Totdat de deuren dichtgaan, en het clubicoon definitief uit het zicht verdwenen is.

© John Peters