Om klokslag 08:00u staan mijn collega en ik samen voor de deur om Gosia een onvergetelijke dag te bezorgen door haar klaar te maken en mooi te maken voor deze laatste wens die vandaag in vervulling gaat. Ondanks de pijn en vermoeidheid verzamelt Gosia alle moed om deze laatste wens 'vrijheid' intens mee te maken. Haar dierbaren; Johan (haar vriend), haar zus gaan mee en niet te vergeten de hondjes Lucy en Luna. 
 
Om 09:00u staan Hay en Rini voor de deur om haar met de wensambulance naar Domburg te brengen. Beide mannen komen rustig en begripvol binnen en ondersteunen Gosia indien ze hierom vraagt. Een halfuur later rijden we weg uit Beesel en rijden via België naar Domburg. De wegen in België zijn tijdens de rit erg hobbelig. Gosia wordt een paar keer gedurende rit misselijk en duizelig, dankzij de stick (op basis van etherische oliën) zakt dit gevoel langzaam weg. Gosia houdt zich sterk en probeert te slapen om haar lichaam rust te geven en alle energie te sparen voor de vrijheid. 

Opeens opent Gosia haar ogen. Ze voelt de warmte van de zon op haar gezicht stralen, ze glimlacht en sluit vervolgens haar ogen. Nog een kleine 30 minuten, dan zijn we gearriveerd in Domburg. Voordat we er zijn en Gosia's wens in vervulling gaat, geef ik in overleg met Gosia haar medicatie om ervoor te zorgen dat ze comfortabel is. De ambulance stopt vlakbij de zee. Rini opent de ambulance deur en geeft aan dat we er zijn. Gosia kijkt op en voelt de wind, ruikt de zeelucht en hoort de zee. Ze straalt van oor tot oor. Met z'n allen nemen we eerst een kop koffie en genieten van het uitzicht. Wat is het een prachtige omgeving wat veel rust uitstraalt. 

Na de koffie gaan Hay en Rini de elektrische rolstoel uit de aanhanger halen en blijft Johan even bij Gosia zitten. De elektrische rolstoel staat gereed. Hay en Rini halen Gosia uit de ambulance en laten de elektrische rolstoel aan Gosia zien. Gosia begint te huilen, ze wilt niet met de rolstoel. Maar diep van binnen weet ze dat dit de enige mogelijkheid is om op het strand te komen en dichtbij de zee. We geven haar de tijd om aan het idee te wennen. Ze verzamelt alle moed en energie om in de rolstoel te komen met enige hulp van Hay en Rini. Nadat ze veilig en wel in de rolstoel zit, vraagt ze om pijnmedicatie. Dit geef ik haar met behulp van water.  Bepakt en bezakt gaan we met z'n allen het strand op. Gosia glundert zodra ze de zee ziet. Gosia straalt rust uit en voelt zich bevredigend. Hay, Rini en ik trekken ons even terug om Gosia en haar dierbaren een moment voor zichzelf te geven. 

Gosia vraagt op een gegeven moment aan haar zus en Johan dat ze het zand wilt voelen. Beiden doen zand op haar voeten aanbrengen en wrijven dit over de onderkant van haar voeten en bovenop. Ze geniet hier intens van. Dit gebeurt eveneens met het zeewater. Gosia zet de rolstoel zo neer dat ze de wind voelt en het geluid van de zee hoort en sluit haar ogen. Ze hoort Luna en Lucy over het strand gaan, ze begint te lachen. Opeens staat Johan voor haar en gaat gehurkt voor haar zitten. Hij heeft iets in de hand. Johan vertelt aan Gosia om met haar verbonden te willen zijn en blijven. Hij laat een doosje zien, maakt het open en er zitten 2 ringen in. Gosia staat perplex. Gosia's zus wordt emotioneel en went haar een arm om haar schouder. Wat een mooi gebaar en wat een warm gevoel. Gosia's zus vertelt dat ze zojuist heeft gehoord tijdens het moment van Gosia en Johan dat een Poolse pastoor haar morgen komt zegenen en dat ze een mooie plek krijgt hier boven. Ze wijst naar de hemel. Mijn ogen worden vochtig, krijg een koude rilling. Met z'n allen hebben we allemaal oog voor Gosia en Johan.  

Na dit speciaal moment lopen we verder over het strand, kijkend naar de wolken en omgeving. Gosia en haar zus willen samen even genieten, terwijl Johan, Hay, Rini en ik even ergens een kop koffie gaan drinken. Na 20 minuten komen we terug op het strand en geeft Gosia aan mij aan dat ze naar de ambulance wilt. Ze is moe en wilt graag gaan liggen om haar lichaam rust te geven. Zonder enige moeite ligt Gosia in mum van tijd op de brancard en sluit haar ogen. Onderweg geeft ze aan dat ze naar huis wilt, ze voelt zich niet lekker. Tijdens de terugreis braakt Gosia een keer. De rest van de terugreis slaapt Gosia. Om 20:00u komen we in Beesel aan. Gosia is moe en opgelucht om thuis te zijn. Met z'n allen helpen we om Gosia comfortabel in bed te leggen en alle spullen uit de ambulance te halen. Gosia beseft dat dit de laatste keer is dat ze de zee heeft gezien en raakt emotioneel. Ze bedankt Hay, Rini en mij hiervoor om het gevoel van vrijheid te voelen en alle zorgen even op zij te zetten.