Helaas is onze wensvrager inmiddels overleden. Wij betuigen ons oprecht medeleven aan haar familie. 

Als je weet dat het einde nadert, hoeveel wensen zijn er dan nog die uit kunnen komen...
Het was de hartenwens van ons, maar bovenal die van mijn lieve moeder, om de trouwdag van haar enige dochter te kunnen bijwonen. Omdat haar gezondheid steeds harder achteruitging hebben wij de bruiloft in kleine familiekring vervroegd gepland, in de hoop dat zij deze nog mocht meemaken. In een haast onmogelijk lijkende situatie, heeft de Stichting Wensambulance Limburg  het mogelijk gemaakt om een van haar laatste wensen uit te laten komen! 

Op 5 augustus haalden de vrijwilligers Winfried en Riek mijn moeder rond 13 uur thuis op. Zij brachten haar naar de trouwlocatie in Meerssen en hielpen haar in de rolstoel. De zon straalde prachtig en zij zat gesoigneerd en wel klaar toen wij, het aanstaande bruidspaar, aan kwamen rijden. Dit was een mooi en emotioneel moment.  Mijn moeder heeft de hele trouwceremonie kunnen meemaken, heeft mij (in mijn  samen uitgekozen) trouwjurk gezien, mij de trouwring aangereikt en heeft gezien hoe mijn man en ik elkaar het ja-woord gaven. Na de huwelijksvoltrekking hebben we buiten samen het glas kunnen heffen, in kleine kring. Ze voelde de zon en de warmte op haar gezicht en aan haar stralende glimlach zagen we dat ze genoot! We zagen weer even geluk en blijdschap op haar gezicht in deze fysiek zware periode voor haar. 

Mam wilde daarna ook nog graag mee naar de ‘receptie’ bij ons thuis waar we de bruidstaart zouden aansnijden. Niets was hierin teveel voor de vrijwilligers.Ze werd weer in de ambulance geholpen en naar ons huis in Bunde gebracht, waar ze  samen met ons buiten in de tuin de taart kon aansnijden. Ook hier genoot ze van. Ze smulde van de taart en reikte ons nog een cadeau aan. De vrijwilligers hielden zich op de achtergrond, onder het genot van koffie en een stukje gebak. Vanuit hen was er alle begrip en geduld!  

Mam wilde zó graag langer blijven bij het ‘feestje’, maar de energie en de kracht waren daarna wel op. Ze was verdrietig dat ze deze dag niet tot het einde kon volbrengen, maar was zo blij en dankbaar dat ze dít nog heeft mogen meemaken. Winfried en Riek brachten haar in de namiddag naar huis om te rusten. De dag erna was zij erg moe, maar zó blij dat dit nog gelukt was... 

Precies 3 weken na de bruiloft, op 27 augustus is zij in het bijzijn van haar echtgenoot en kinderen overleden. De íntens mooie herinnering aan deze dag hebben we te danken aan de Stichting Wensambulance Limburg en deze vrijwilligers. Het was niet vanzelfsprekend dat zij er waren, maar hun begeleiding op onze dag was zeer hartverwarmend. Zonder hen was dit niet mogelijk geweest, was deze droom van háár en van míj niet uitgekomen. Het onmogelijke is mogelijk gemaakt! Wij zijn Winfried en Riek en hun organisatie eeuwig dankbaar! Een chapeau en grand merci voor de Wensambulance!